Tego dnia byłam nad wyraz uprzejma dla WRki. Tuż po południu zabrałam kozę na myjnię, aby w pełnej krasie mogła zaprezentować się w trakcie sesji zdjęciowej. W międzyczasie zajrzałyśmy jeszcze w odwiedziny do jednego z warszawskich dealerów BMW i to być może stało się kością niezgody.

Dzisiaj się gniewamy

Być może to sprytne stworzenie wyczytało w moich myślach plan przesiadki na turystyka i postanowiło dać mi wyraźnie do zrozumienia, że wcale nie chce zmieniać obecnego właściciela. Tak czy inaczej rozważając przytulenie najmniej szego GS’a nie zakładałam wcale pozbycia się WRki. Póki co, nawet nie wyobrażam sobie rozstania z kozą, z którą dopiero w ostatnim czasie zaczęłam się naprawdę dobrze rozumieć.

W trakcie tego całodniowego szwendania się tu i ówdzie po warszawskich zakamarkach, łańcuch WRki zaczął delikatnie zgrzytać. Pomimo tego, że za dwa dni koza miała trafić na przegląd do serwisu jakoś nie mogłam znieść tych jęków. Po całym dniu, słuchania innej niż na co dzień pracy mojego motocykla, w myślach nieustannie powracało żądanie „nasmaruj mi łańcuch”. Tylko skąd tutaj w niedzielny wieczór zdobyć smar?

W takich momentach tak zwany „telefon do przyjaciela” wydaje się być niezastąpioną deską ratunku. Po krótkim przeglądzie kontaktów trafny numer został wybrany i po godzinie 23.30 wylądowałyśmy z kozą na Kabatach. Nieco zmęczona ofiara mojego wieczornego najścia pojawiła się wkrótce z małą puszką smaru. Nie czekając ani minuty dłużej przystąpiliśmy do pracy i ku mojej uciesze wkrótce mogłyśmy udać się z kozą w kierunku domu. Tego dnia byłam naprawdę cholernie śpiąca i jedynym, czego w tamtym momencie brakowało mi do szczęścia było moje łóżko. No to komu w drogę, temu czas…  Czy aby jednak na pewno?

Tuż po włożeniu kluczyka do stacyjki okazało się, że nie chce się przekręcić. Z przyzwyczajenia zostawiłam WRkę na trybie blokady kierownicy, a ta za cholerę nie chciała odpuścić. Złośliwy kluczyk, a właściwie odporna stacyjka, kurczowo obstawały przy swoim. Ani w tą, ani w tamtą. „No rzesz kur***” powiedziałam pod nosem „To ja dla Ciebie jeżdżę po nocy po cholerny smar do łańcucha, a Ty mi się tak odpłacasz?!”. Po kilkunastu, albo nawet i kilkudziesięciu próbach opadły mi ręce. Bezsilność to najgorszy stan, którego wręcz nie cierpię. Skoro groźby i obelgi nie pomogły nastąpiła seria próśb typu „No proszę, nie rób mi tego”, aby na końcu moja frustracja po godzinnej walce sięgnęła zenitu i nieomalże nie skończyła się kopnięciem kozy w jej wystający zadek. Spoglądając na nią spode łba poszłam dumnym krokiem niczym żołnierz schodzący z warty w swoją stronę. Foch i afera na całego!

Żółta maszkara w natarciu

Skoro WRka odmówiła posłuszeństwa, do akcji wkroczył Giggle, który od tygodnia był gotowy do odbioru z serwisu. Ucieszyłam się na myśl, że ponownie spotkam się z długo już nie widzianą żółtą maszkarą. Kiedy zobaczyłam tę pokrakę złożoną w jedną całość na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Zapakowałam jej pojemny kufer po same brzegi i ruszyłyśmy w drogę. Pierwsze kilometry to był istny hardcore. W dosyć ekspresowym tempie musiałam przestawić swój tok myślenia i działania na kategorię 50 ccm oraz 10-cio calowe kółeczka. Dziury i wertepy przestały być naszym sprzymierzeńcem, a wyprzedzanie innych ustąpiło miejsca podporządkowaniu się pod panujący ruch na drodze. Przez moment zastanawiałam się „czy ja jeszcze znam ten sprzęt?”. Kiedy dojechałyśmy pod dom nie mogłam się nadziwić temu, jak z perspektywy tak krótkiego czasu zmieniło się moje spojrzenie na jazdę 50-tką… Moje „jednośladowe dywagacje” szybko jednak poszły w odstawkę za sprawą bardziej przyziemnych obowiązków i całego stosu nieodebranych maili wynikających z poniedziałkowych perturbacji wywołanych protestem kozy.

Solidarność marki?

Po kolejnym dniu spędzonym z Gigglem zaczynałam ponownie nabierać wprawy w jeździe skuterem. Pomyślałam nawet o wspólnej wyprawie w miejsca, w które jeszcze nie tak dawno jeździł yśmy zawsze razem. Wszystko powoli zaczynało wracać do normy, kiedy to niespodziewanie także i żółta maszkara postanowiła zamknąć się w sobie. Kopiąc ją przez pół godziny pod domem pomyślałam, że to chyba niemożliwe, żeby przez trzy dni moje dwie Yamahy postanowiły odmówić współpracy. Zakrawało to wręcz na cholerną solidarność marki. W myślach starałam się na szybko zdiagnozować powstały problem (akumulator, świeca), jednak nie ma co się oszukiwać mechanikiem nie jestem i zapewne nigdy nie będę. Zostawiłam więc Giggla samopas i ponownie poszłam na fochu w swoją stronę myśląc na głos „Za jakie grzechy mnie to spotkało?!”

Ps. Tak już na koniec chciałabym bardzo podziękować skrytemu wielbicielowi mojego bloga za statystyczne obniżanie oceny wszystkich moich wpisów. To, co dla mnie jest jednak najważniejsze, to konstruktywna krytyka i Wasze opinie zawarte w komentarzach. Wszystkim aktywnym inaczej dziękuję zatem tym bardziej:)