Zacznijmy może od tego, że dla mnie Mistrz wcale nie musi sięgać po złoto aby stać się autorytetem i być uważanym za Mistrza. O tym, czy jest wzorem do naśladowania decydują nie tylko jego osiągnięcia, ale także charakter i życiowa postawa. Ambicja, ciężka praca oraz determinacja pozwalają niekiedy zajść daleko i stanąć na podium. Razem z podium zawodnicy najczęściej otrzymują w pakiecie rzeszę kibiców, w oczach których niejednokrotnie urastają do rangi bóstwa. Bez wątpienia bez kibiców żaden sport, nie tylko ten motocyklowy, nie miałby racji bytu. Wszak to ilość fanów przekłada się kolejno na popularność danego sportu, zainteresowanie sponsorów i kondycję finansową obiektów sportowych. Jednak, i co chyba najważniejsze, kibice tworzą niesamowitą atmosferę w trakcie zawodów i to między innymi dla nich zawodnicy wyciskają z siebie siódme poty chcąc osiągnąć jak najlepszy wynik. Często zadaje sobie jednak pytanie komu tak naprawdę kibicują fani i czy przypadkiem nie traktują swoich idoli nazbyt serio?

Mistrz to także człowiek

Często patrząc na „naszych Mistrzów” jedynie przez zakurzone szkiełko stojące w pokoju, przeglądając portale internetowe czy prasę zapominamy, że to także ludzie z krwi i kości, tacy jak my. Ich codzienne życie nie jest pozbawione trosk i zmartwień czy przyziemnych problemów, na które i my natrafiamy na co dzień. Z pewnością nie brakuje im powodów do radości, ale także i łez. W przeciwieństwie do nas, znajdując się pod lupą mediów, nasi idole nie mogą jednak liczyć na anonimowość. Nawet częściej niż odnoszone sukcesy odnotowywane są ich porażki. Przekazywane w subiektywnej formie przez media kształtują wizerunek naszych sportowych bohaterów, którego jesteśmy odbiorcą. Cieszymy się kiedy nasi Mistrzowie pną się na szczyt i martwimy kiedy z niego spadają. Co sprawia, że widząc złoto w ręku naszych idoli popadamy w euforię, a kiedy przychodzi nam oglądać ich poza podium rzędnie nam mina?

Niespełnione marzenia

Otóż wydaje mi się, że wielu z nas w swoich idolach upatruje cechy jakie chcielibyśmy odnaleźć w sobie. Dokładnie tak jak z przelewaniem niespełnionych marzeń i ambicji na swoje dziecko. Ja nie potrafię, ale ono, ono będzie wielkie. Do czasu kiedy wszystko układa się po naszej myśli wiernie jemu kibicujemy i śledzimy przebieg jego kariery. Co jednak w momencie, kiedy nasze oczekiwania nie spełniają się? Czujemy się rozczarowani i zawiedzeni? Co prawda dziecka nie da się zamienić na inne, np. bardziej uzdolnione, a jak jest w przypadku zawodników?

Czy kiedyś przyjdzie czas aby zamienić go na lepszy model?

Zawsze zastanawia mnie postawa kibiców, którzy po przegranym sezonie zamieniają swojego dotychczasowego idola na nowy obiekt westchnień, którym najczęściej staje się obecnie triumfująca gwiazda, skupiająca także całą uwagę mediów na swojej osobie. Jednak czy brak złota w ręku dyskryminuje kogoś w byciu najlepszym w naszych oczach? Myślę, że to właśnie moment porażki naszego idola pozwala pokazać dlaczego to właśnie jemu wiernie kibicujemy. To również odróżnia tych, którzy swoich idoli traktują wyłącznie w kategorii gwiazdy, od fanów, dla których są oni kimś więcej niż tylko zawodnikami znanymi z mediów. Zatem czy prawdziwego Mistrza kiedykolwiek możemy zamienić na lepszy model? Myślę, że nie, bowiem prawdziwy Mistrz nawet jeżeli postanowi zakończyć swoją karierę sportową wpisze się na dobre, jako jeden z naszych życiowych autorytetów...

Ciekawa jestem kogo Wy uważacie za swoje sportowe autorytety w świecie motocykli i właściwie za co ich cenicie?

Polecane publikacje:
Fenomen Mistrza - autorstwa Beavisa