W niedzielny poranek obudziłam się tuż przed ósmą. Wdzierające się przez okno poranne promyki słońca skutecznie zmotywowały mnie do zrzucenia mojego zaspanego ciała z łóżka i poczłapania po pierwszy kubek kawy. Siedząc na parapecie, ze zwykłą rozpuszczalną z dodatkiem cukru oraz mleka, z lekkim niedowierzaniem patrzyłam na przejrzyste niebo. Zapowiadał się kolejny piękny dzień…

Po krótkim bujaniu w obłokach zaczęłam chodzić po domu i w tym swoim pół śnie zbierać niezbędne graty. Na kanapie zaczęły lądować po kolei: pasy mocujące bagaż, ciuchy motocyklowe, protektor pleców, aparat, kosmetyki (czasami jeszcze ich używam) i milion pierdółek, które jak zwykle postanowiłam wziąć na wszelki wypadek. Już po chwili, po kanapie nie było śladu, a dookoła panował pokaźny misz masz. Na szczęście tak samo, jak szybko powstał ten cały bałagan, tak samo szybko zniknął w czeluściach plecaka. Jeszcze tylko poranna toaleta i można było ruszać w drogę.

W drodze do kozy

Do motocykla mknęłam wręcz z podskokach. Chciałam jak najszybciej wsiąść na kozę i odjechać. Zanim zdążyłam dojść do motocykla, zaczepił mnie jednak kierowca zaparkowanego tuż obok busa. Otoczony z obydwu stron przez osobówki samochód, przypominał dosyć grubaśną sardynkę upchniętą na siłę w puszcze. Była niedziela, tuż po dziewiątej i dookoła żywej duszy. Oczy kierowcy  będące nieomalże kalką spojrzenia kota ze Shreka, nie pozwoliły mi przejść obojętnie tuż obok i odpowiedzieć „Przepraszam, ale się śpieszę”. Próba cofania tyłem zakończyła się fiaskiem. Skoro wyjechać  tyłem nie dało rady, trzeba było spróbować przodem. Ku uciesze ów osobnika akcja finalnie zakończyła się powodzeniem i każde z nas mogło spokojnie odjechać w swoją stronę.

Do jazdy w mieście zdążyłam już w zasadzie przywyknąć. Codziennie widzę te same bloki, te same sklepy, te same przystanki autobusowe. Jedynie ludzie, przechadzający się po ulicach, bądź też zamknięci w różnokolorowych autach wprowadzają w ten krajobraz jakiś element życia i odmienności. Sprawiają, że  miasto tętni życiem. O tej porze jednak nie było ich zbyt wielu. Ja zaś chciałam znaleźć się z daleka od wysokich budynków, sygnalizacji świetlnych i chodników. Chciałam wyruszyć na kolejną wędrówkę w nieznane.

Zagubiona w czasoprzestrzeni

Jak już kied yś wspomniałam, czasami po prostu lubię się zgubić. W moją niedzielną przejażdżkę nie wzięłam nawet mapy Polski, co było nieomalże gwarantem wyjazdu poza pierwotnie planowaną trasę. Na pomyłkę z mojej strony nie trzeba było długo czekać. Początkowo , lekko zdenerwowana zaistniałą sytuacją, usiłowałam domyślić się, gdzie popełniłam błąd i zawrócić. Po chwili zdałam sobie sprawę, że tego dnia właściwie nigdzie mi się nie śpieszy. Moje wewnętrzne ja, jakby utwierdzając mnie w tym przekonaniu, uzewnętrzniło się mówiąc: „Żmija jest przecież niedziela. Masz wolny dzień od pracy. Wyluzuj i ciesz się jazdą”.  Pojechałam więc dalej zbaczając nieco z głównej trasy.

Pani Jesień

Jadąc cieniutką nitką asfaltu, otoczoną po obydwu stronach drzewami ze złotą czupryną, poczułam prawdziwą jesień. Intensywnie świecące słońce łagodziło ziąb, jakim raczył mnie wiejący, dosyć mroźny wiatr. Przemykając pośród spadających liści miałam wrażenie, że obraz, który malował mi się przed oczami dopiero co wyszedł spod pędzla malarza. Tego dnia czerpałam niezwykłą przyjemność z jazdy. Nie chciałam stawać ani na chwilę. Jakoś tak łapczywie chłonęłam te wszystkie widoki, że szkoda było czasu na przystanki, na robienie zdjęć. Za każdym razem, kiedy nasunęła mi się myśl o krótkim postoju w głębi ducha coś cichutko szeptało „jeszcze za chwilę, za chwilę, nie teraz”. Całkiem tak, jakby za moment ktoś miał mi zabrać motocykl, którym nie zdążyłam się jeszcze nacieszyć. Jedynie koza, co jakiś czas pomrukiwała z głodu i zarządzała przystanki na doładowanie konta.

Do Warszawy przez Rzym

Na owych przystankach nie obyło się bez kawy, rozmów  i… nowych znajomości, przyprawionych odrobiną śmiechu. Na wieść o tym, że podróżuję sama, Panowie często, nawet w ciemno, oferowali swoje uczestnictwo w dalszej części naszej eskapady. Ostatecznie nawet widok obładowanej już kozy zdawał się im w niczym nie przeszkadzać. Jak zawsze mogłabym liczyć również na serię dobrych rad z ich strony. To nic, że niekiedy wyprowadziłyby mnie na manowce i tak zamiast do Romanówki dojechałabym do Reymontówki, przecież liczą się szczere intencje. Nawet teraz, kiedy przypominam sobie głos mówiący z jakże wielkim przekonaniem, „Niech Pani tamtędy nie jedzie. To tak, jakby Pani do Warszawy przez Rzym jechała” na mojej twarzy pojawia się uśmiech. Tak czy inaczej pojechałam…. oczywiście w kierunku jaki uprzednio sama obrałam.

Koza wśród swoich

Koniec naszej niedzielnej wyprawy postanowiłam przypieczętować wizytą na zawodach Cross Country, we wspomnianej wcześniej Romanówce. Po około 300 km jazdy, w zasadzie bez przerwy, zarówno koza jak i ja potrzebowałyśmy nieco dłuższej chwili odpoczynku. Porzuciłam zatem pasące się zwierzę w krzakach i poleciałam w kierunku nitki toru. Stojąc tuż obok przejeżdżających zawodników starałam się uwiecznić na zdjęciach ich poczynania. Z lekką iskierką zazdrości w oku spoglądałam przez szklany obiektyw jak zawodnicy kolejno pokonują błotniste kolejny, skaczą na hopach czy składają się w piaszczyste zakręty. Moja bariera strachu, hodowana przez te dwadzieścia kilka lat, przypomina póki co pokaźne mury wielkiej fortecy. Gdzieś tam w środku mam jednak taką skrytą nadzieję, że wcześniej czy później uda mi się ją chociaż w małym stopniu przezwyciężyć.

Łapiąc ulotne chwile

Powrót do domu był dosyć nietypowy. Wraz z kozą zapakowałyśmy się do jednego z busów. Mając wokół siebie doborowe towarzystwo KTM’a i Suzuki, koza zdawała się być zadowolona z takiego obrotu sprawy. Ja natomiast znalazłam chwilkę czasu, aby porozmawiać ze znajomymi i powrócić do rzeczywistości.  Wyrzucone na obrzeżach Warszawy doturlałyśmy się z kozą do domu późnym wieczorem. Kładąc się do snu wciąż przypominałam sobie widoki, które utkwiły mi w pamięci. W głębi duszy wiedziałam, że był to jeden z ostatnich tak ciepłych dni tej jesieni. To także jedno z tych wspomnień, do których wraca się myślami w trakcie mroźnej zimy, siedząc w kocu i trzymając w rękach gorący kubek czekolady.