Szłam tam, dokąd prowadził mnie wzrok, dźwięk, a czasami także i zapach. Usiłując zgubić się w alejkach miejskiej dżungli nie mogłam wyjść z podziwu ile otaczających mnie miejsc przeszło metamorfozę. Jeżdżąc na co dzień z kozą wybierałyśmy zazwyczaj zupełnie inne, odludne zakątki, położone z dala od miejskiej zabudowy i przechadzających się tam tłumnie ludzi. Zazwyczaj byłyśmy po prostu same.

Spacerując wąskimi uliczkami w centrum miasta wciąż miałam wrażenie, że jestem w zupełnie innym miejscu. Otaczający mnie zewsząd ludzie i ich obcobrzmiący akcent dodatkowo potęgowali to odczucie. Nawet pięknie brzmiąca mandolina w rękach ulicznego grajka, po wypowiadanym niemniej dźwięcznie za wrzuconych kilka groszy „Спасибо”, brzmiała jakoś tak zupełnie obco. Nie oznacza to jednak, że mniej magicznie.

Drepcząc tak w tym swoim zamyśleniu doszłam na pogrążone już we śnie Powiśle. Jedynie światła latarni wyznaczały drogę do jednej z moich ulubionych kawiarni. Z daleka widać było palące się w niej światło. Zbliżając się małymi krokami po porozrzucanych przez wiatr liściach, można było dostrzec kilka postaci wyłaniających się zza przeszklonych szyb kafejki. Byli to zapewne jej ostatni goście. Wraz z ostatnim łykiem kawy, spoglądając na wiszące na ścianach fotografie, zaczęłam zastanawiać się nad minionym sezonem. Rok zamienił się w miesiąc, miesiąc w jeden dzień, a ja wciąż miałam wrażenie, że to, co zdarzyło się „wczoraj” trwało dalej. Czas mijał niepostrzeżenie… i czasami nazbyt szybko.

Tuż po wyjściu z Kafki ponownie udałam się w kierunku tętniącego życiem miasta. Jego obrzeża zostały za moimi plecami, aby wkrótce pogrążyć się w zmroku. Ja zaś podążyłam wraz z tłumem w kierunku metra. Wraz, ale jakby całkiem osobno..

Otwierając drzwi do mieszkania coś w głębi mojego ducha szepnęło, że jesień jest idealnym czasem na porządki…