Gdyby jutro miało nie być, mogłaby powiedzieć, że była szczęśliwym człowiekiem bowiem żyła zgodnie z tym, co podpowiadało jej serce i prawie zawsze rozsądek.

Pomimo, że część jej życia była okryta czarnymi wspomnieniami to właśnie za nie była najbardziej wdzięczna losowi. Dzięki nim nauczyła się cieszyć każdym dniem i żyć na wysokich obrotach. Wiedziała bowiem, że kiedyś może zabraknąć sekundy, minuty, godziny czy dnia na spełnianie swoich marzeń. Dlatego też nie lubiła czekać, nie chciała nigdy powiedzieć „za późno”. Każdego dnia stawiała zatem kolejny krok, który zbliżał ją do spełnienia marzeń i nie miało tutaj znaczenia czy jej cele wydawały się początkowo niewykonalne. Zawsze bowiem wychodziła z założenia, że nie ma rzeczy niemożliwych, są tylko te niewarte zachodu, którym nie możemy poświęcić swojego serca. Być może właśnie dlatego nie podejmowała się w swoim życiu rzeczy, w których nie mogłaby dać z siebie 100%. Z tego też powodu zawsze marzyła o tym, że gdyby „jej jutra miało nie być” znajdzie się taki kolejny „dinozaur”, który w XXI wieku będzie kontynuował to, co zaczęła bez względu na fakt jej pozornej nieobecności. Uważała bowiem, że dopóki ktoś nie pozwoli na wymarcie jej marzeń, planów, nadziei, będzie żyła razem z nimi, a właściwie w nich.

To była jedna z wielu myśli towarzyszących jej dzisiejszym refleksjom na temat przemijania i wieczności, którą postanowiła przelać na „papier” i zapewne nie ostatnia, którą będzie można tutaj znaleźć.