Dla każdego zapewne będzie ono brzmiało inaczej. To moje wole jednak zachować dla siebie.

Żmija co to za pytanie i odpowiedz?

Show must go on :)

Przywykłam traktować swoje życie jak drogę... To, co na niej mnie spotka jest wielka niewiadomą, bowiem nie jestem w stanie przewidzieć czy nie będę musiała pokonać leżącego na niej drzewa. Po prostu są pewne rzeczy niezależne, ale z napotkanymi przeciwnościami mogę walczyć i iść dalej przed siebie. Oczywiście miło jest w takiej sytuacji zobaczyć pomocną dłoń jednakże najważniejsze to liczyć na siebie. Przecież nikt za nas nie pokona tej przeszkody, a i przechodząc ją samemu ma się większą satysfakcję. Kiedy natrafiam na rozstaje owej drogi podejmuję decyzję, w którym kierunku pójdę dalej. To właśnie jest ten moment, kiedy wszystko zależy ode mnie, kiedy kieruję swoim życiem. Jednakże niezależnie od tego, na którym fragmencie drogi się znajdę, staram się cieszyć tym, co na niej spotykam. To ważne aby oprócz leżącego drzewa potrafić dostrzec także piękno natury.

Myślę że takich osób jest więcej w Twoim życiu Kochana! Pamiętaj o tym. Nikt tak pięknie nie umie walczyć z przeciwieństwami jak TY. a gdy się zawachasz nad sensem tych Twoich zmagań to pamiętaj że jesteś nam poprostu cholernie potrzebna.

"...czy fakt, że przegraliśmy jedną bitwę oznacza, że wojny także nie możemy wygrać?"

To są święte słowa. Pamiętaj że nigdy nie będziesz już sama. :) Od pewnego momentu swojego życia, możesz zawsze liczyć na jedną osobę... :*

Każy ma w życiu tyle samo szczęścia co pecha. Różni ludzi tylko to, jak potrafią sobie z tymi rzeczami radzić. Być może czeka Cię seria szczęśliwych przypadków już wkrótce ... może później, ale wszystko musi się zrównoważyć. Zawsze w końcu się równoważy, tylko nie zawsze chce się czekać do końca.

Pierwsze miłe wrażenie zrobiło na mnie zdjęcie twojej osoby. Znowu wyładniałaś, a poza tym nauczyłaś się latać :) Potrafisz zaskakiwać. Po przeczytaniu tekstu już nie jest tak wesoło, choć jako osoba o podobnych przeżyciach w przeszłości, wiem, że i przy takich przemyśleniach można zachować dobry nastrój, dzięki mechanizmowi obronnemu, który pozwolił nam dalej normalnie funkcjonować i walczyć o lepsze jutro. Poza tym będąc tu i teraz możemy jedynie się uśmiechać z ulgą, że te wspomnienia to już przeszłość. Co najważniejsze, możemy się pocieszać, że może przez taki los osiągnęliśmy to co obecnie posiadamy. Nawet jeśli nie mamy powodu do radości, zostaje dobra, wrażliwa osobowość, której osobiście nie zamieniłbym na egoistyczna, zdziadziała naturę. Pozdrawiam i czekam na kolejne wpisy!